تـــــقــوای دل

 شب سفره ی سیاهی گسترده بود. خبری از چشمک ستاره ها نبود. آسمان صاف و بی ابر بود. سید مهدی قزوینی  از ابتدای ماه رمضان  در کربلا مانده بود. روزهای آخر بود. میانه های شب بود و جمعیت زیادی در حرم نبود. سید مهدی نشسته بود کنار حرم امام حسین  (ع) و گاهی به آسمان نگاه می کرد.

 مردی کنارش نشست و  شروع به خواندن زیارت نامه کرد. سید مهدی دل سپرد به زیارت و با او دم گرفت. دعا که تمام شد مرد  پرسید:   آقا! خبر دارید فردا عید است یا نه؟

 سید مهدی نگاهی به آسمان کرد. نور گنبد به چشمش می افتاد. دستش را حائل بر چشمانش کرد و باز نگاه کرد. نه! ماهی نبود!

 - نمی دانم!

 - آخر نمی دانم امشب باید زیارت و اعمال عید فطر را انجام بدهم یا نه! همین امشب را کربلا هستم. فردا راه ام.

 - بگذار نگاه دیگری بیندازم...

 سید مهدی از جا برخاست و سراسر آسمان را از دم چشم گذراند.

 - فکر کنم شب عید باشد.

 - بله! امشب شب عید است!

 سید مهدی به طرف صدا برگشت. مردی چهارشانه و با وقار کنارش ایستاده بود. او و چهار مرد همراهش به آسمان نگاه می کردند.  سید مهدی نگاهی طولانی به چهره ی زیبای مرد انداخت و با تردید پرسید:

 -از کجا می دانید؟ ماه را دیده اید یا بر اساس تقویم و نجوم می گویید؟

 مرد سر از آسمان برداشت و به سید مهدی نگاهی سرسری کرد و همانطور که می رفت به سمت حرم گفت:

 -به تو می گویم شب زیارتی است!

 سید مهدی جا خورد! از اطمینانی که در صدای مرد وجود داشت و از صلابت خیره کننده ی خودش و همراهانش تعجب کرده بود. چند  دقیقه ای ایستاد و فکر کرد و بعد انگار که کسی به گوشش سیلی نواخته باشد با آشفتگی به سمت خادمی رفت که در گوشه ای از صحن  ایستاده بود و چشمش به زائران بود. پرسید:

 -مردی را که چهار همراه داشت را ندیدید؟

 -کدام مرد؟

 - همان که چهارشانه بود و لباس عربی به تنش بود. چهار مرد همراهش بودند و یکی از یکی باشکوه تر بودند. جمعیتی در حرم   نیست  که ندیده باشیدش! همان که بر صورتش شکوه و عظمت موج می زد...

 خادم نگاهی به سید مهدی آشفته انداخت و با دست به شانه اش زد.

-         ندیدمش برادر! اگر بود چنین کسی می دیدمش!

 سید مهدی خادم را رها کرد. از گوشه ای حرم به گوشه ی دیگرش می دوید و از خادمان می پرسید:

-          دیدید آن مرد را...؟

***

روز عید فطر بود. سید مهدی در دعای قنوتش می خواند: اللهم اهل الکبریاء و العظمه...

مرد درست گفته بود. آن شب، شب عید بود.

سید مهدی با خودش فکر می کرد: «خودش بود، مهدی! خودش بود! دیدی و نشناختی...»

پی نوشت:

1.سید مهدی قزوینی یکی از علما و مجتهدین بزرگ مکتب جعفری در دیار حله بود. در علم فقه و اصول و تفسیر و علم کلام و رجال و تدریس نهج البلاغه مهارت کامل داشت.

2.روایت از العبقری الحسان