کاروان عشق: منزل سوم؛صفاح

صفاح محلی بین «حُنَین» و «انصاب» حرم واقع شده است که زائر از آنجا به راحتی وارد مکه می شود.

امام (ع) روز جمعه، یازدهم ذی حجه به این محل رسید و با یاران فرود آمد(۱) آن حضرت در این محل با «فرزدق» شاعر، پسر «غالب» برخورد کرد(۲) و درباره مردم کوفه از او سوال فرمود. او در پاسخ گفت:« دل های مردم با شماست، اما شمشیرهای آنها با بنی امیه است، و قضا به دست خدای تعالی است». امام گفتار او را تصدیق فرمود و اعلام داشت که به قضای الهی تن داده است.(۳) امام حسین (ع) با او خداحافظی کرد و از او جدا شد.  به نظر شیخ مفید از اینجا به بعد امام به سرعت تا « ذات عِرق» راه را طی کرد. (۴)

کاروان عشق: منزل دوم؛تنعیم

امام از مکه معظمه خارج شد و به همراه خانواده و برخی از دوستان به «ادنی الحل» رسید.

در دو فرسخی مکه، «تنعیم » در مسیر جاده مدینه قرار گرفته است.

اینجا را «تنعیم» می نامند، چون طرف راست این منطقه کوه «نعیم» و چپش کوه «ناعم» و این محل در وادی «نعیمان» قرار دارد.

در تنعیم، امام از کاروان یمن شترانی را برای اهل و عیال و یاران خود اجاره کرده و به آن کاروانیان فرمود: « هر که مایل است با ما به عراق آید کرایه مرکب راهش را می دهیم و همراهی او را خوش می داریم و هر که پاره ای از راه را با ما باشد به همان اندازه که همراه ما بیاید کرایه مرکبش را می پردازیم». پس از آن عده ای امام را همراهی کردند و عده ای جدا شدند(۱)  در این محل بود که نامه « عبدالله بن جعفر» توسط دو فرزندش «عون» و « محمد» و نامه « عمرو بن سعید بن العاص» توسط «یحیی بن سعید» والی مکه به امام رسید که آن حضرت هردو را پاسخ دادند.(۲)

کاروان عشق: منزل اول؛ابطح

هنگامی که امام نامه مسلم را دریافت کرد، عزم خروج از مکه کرد و به سوی عراق رهسپار شد. بنابراین، در جمع یاران در شب هشتم ذیحجه الحرام، خطبه ای این گونه انشاد فرمود:

«حمد و سپاس برای خداست، و هرچه که خدا بخواهد (به وقوع خواهد پیوست)، نیرو و قدرتی نیست، مگر برای خداوند، درود و سلام خدا بر رسولش باد. مرگ بر فرزند آدم چون خط گردنبند به گردن دختران نوشته شده است.

شوق دیدار گذشتگانم چون علاقه یعقوب به یوسف حزن را از دلم می زداید. خدای تعالی محل شهادتی را بر من اختیار کرده است که آن را ملاقات خواهم کرد. گویا می بینم که وحشیان بیابانی بند بند مرا بین نواویس و کربلا از هم گسسته اند. پس آن ها شکم های خالی و گرسنه خویش را از من پر خواهند کرد. آری فراری نیست از آن چه قلم (خداوندی) بر آن رفته است.