«در تعبدیات (عبادات)، کوه کندن از ما نخواسته اند؛ سخت ترینش نماز شب خواندن است که در حقیقت،تغییر وقت خواب است نه اصل بی خوابی. بلکه شما نیم ساعت زودتر بخواب، تا نیم ساعت زودتر بیدار شوی!»
مرحوم حاج اسماعیل دولابی، وقتی رمضان می رسید، به جوانان و روضه داران توصیه می کردند:
«شب های ماه رمضان است، اغلب شما جوان هستید. وضو بگیرید. نماز بخوانید. کم حرف بزنید. کم قصه بگویید. این چیزهایی که در تلویزیون نشان می دهند، برای تفریح است یا برای بچه ها. شما که روزه دارید کمتر این و آن را گوش دهید. کمی به کارهایتان برسید. نیم ساعت یا یک ساعت بعد از نماز در سجاده بنشینید و خدا را یاد کنید. افطار که کردید، بدنتان که آرام گرفت، به دعایی، به ثنایی، یک دقیقه خدا را یاد کنید. با خودتان خلوت کنید. به قرآن نگاه کنید. این خیلی قیمتی است. آدم افطار حقیقی را با خدا می کند. افطار حقیقی که خوردن نیست، ابعث حیا (1) (: زنده برانگیخته شدن)، آن افطار است.»
اگر انسان کامل بخواهد به شکل مکتوب در آید، صورتش (ظاهرش) می شود قرآن کریم، همانگونه که امیرالمؤمنین امام علی (علیه السلام) قرآن ناطق بودند. حال اگر این قرآن قرائتش و تفکر در آیاتش قلوب ما را متحول نمی کند، شک نکنید که زیارت [و دیدار] انسان کامل، حضرت حجت(عج) هم قلوب ما را متحول نخواهد کرد!
اگر می خواهید حال خود را هنگام ملاقات حضرت حجت(عج) بدانید، ببینید الان در ملاقات با قرآن چه حالی دارید!
اگر مشتاق قرآنید، می توانید امیدوار باشید که مشتاق حضرت حجت(عج) هم هستید و گرنه اگر قرآن نزد شما مهجور است و با آن انسی ندارید و فکر می کنید که مشتاق حضرت حجت(عج) هستید،آن شخص امام زمان، زاده ی وهم و خیال خودتان است.
در مورد تعقیبات نماز، از یکی از علمای اصفهان تشبیه زیبایی نقل شده است.
ایشان نماز را به بادباک کاغذی تشبیه می کردند و می گفتند: «وقتی بادبادک دنباله نداشته باشد، به آسمان نمی رود. نمازی هم که تعقیب نداشته باشد به عالم ملکوت نمی رود.»
اما بهترین تعقیبات نماز، تسبیحات حضرت زهرا(س) است. امام صادق (ع) دراین باره می فرمایند: «تسبیح جده ام حضرت زهرا(س)، بعد از نمازهای روزانه، نزد من از هزار رکعت نماز در هر روز برتر و محبوبتر است.»
علامه لاهیجانی انصاری، روزی از مرحوم آیت الله قاضی پرسیدند که در مواقع اضطرار و گرفتاری، چه در امور دنیوی و چه در امور اخروی، به چه ذکری مشغول شویم تا گشایش یابیم؟ آقا سید علی قاضی گفتند:
پس از 5 بار صلوات و قرائت آیة الکرسی در دل خود بدون آوردن به زبان بسیار بگو:
« اللهم اجعلنی فی دِرعَکَ الحصینة التی تجعلُ فیها من تشاء »
بار پروردگارا! مرا در حصن و پناهگاه خود و در جوشن و زره محکمت قرار بده که در آن هر کس را که بخواهی قرار می دهی تا گشایش یابد.
مرحوم آیت الله حاج آقا مجتبی تهرانی، به شاگردان خود توصیه می کرد:
«اگر می خواهی صدقه بدهی، همین طوری صدقه نده؛ زرنگ باش! حواست جمع باشد، صدقه را از طرف امام رضا (ع) برای سلامتی آقا امام زمان (عج) بده! برای دو معصوم است؛ دو معصومی که خدا آنها را دوست دارد، ممکن نیست خداوند این صدقه ی تو را رد کند. تو هم اینجا حق واسطه گری ات را می گیری. تو واسطه ای و همین حق واسطه گری است که اجازه می دهد تو به مراحل خاص برسی.»
از مرحوم حاج آقا مجتهدی نقل شد که میفرمودند: آقای آخوند از آقای نخودکی خواست که او را موعظه کند. آقای نخودکی گفت: مرنج و مرنجان
آقای آخوند گفت مرنجان را فهمیدم یعنی کسی را اذیت نکنم. ولی مرنج یعنی چی؟ چطور میتوانم ناراحت نشوم؟ مثلا وقتی بفهمم کسی مرا غیبت کرده یا فحش داده چطور میتوانم نرنجم؟! آقای نخودکی گفت: علاج آن است که خودت را کسی ندانی. اگر خودت را کسی ندانستی دیگر نمی رنجی.
همچنین عارف کامل مرحوم آقای حاج اسماعیل دولابی نیز فرمود:
«خلاصه و لبّ اخلاق در دو کلمه است : مرنج و مرنجان»
مرحوم آیت الله بهجت،درباره ی شباهت مردم عصر امام حسین (علیه السلام) و مردم عصر غیبت، اینطور می گویند:
« مهمتر از دعا برای تعجیل در فرج حضرت مهدی( عجل الله تعالی فرجه الشریف) دعا برای بقای ایمان و ثبات قدم در عقیده و عدم انکار آن حضرت تا ظهور او می باشد.
کوفیان هم امام حسین (ع) را دوست داشتند و برای آمدن ایشان درخواست "تعجیل" کردند؛ اما چون خود را نساخته بودند، در وقت وقتش، امام (ع) را فروختند!»
اللهم عَرِّفْنی حُجَّتَک فانّک اِنْ لَم تُعَرِّفْنی حُجَّتَک ضَلَلْتُ عَنْ دینی: پروردگارا! حجت خود را به من بشناسان که اگر حجتت را به من نشاناسانی، از دینم منحرف شده ام.
مرحوم آیت الله فاضل لنکرانی در جایی می گفت:
من پنجاه سال است که دارم اسلام می خوانم، بگذار خلاصه اش را برایت بگویم: واجباتت را انجام بده، به جای مستحبات، تا می توانی به کار مردم برس. کار مردم را راه بیانداز، اگر قیامت کسی از تو سوال کرد، بگو فاضل گفته بود!
آقای قاضی بر انس با قرآن تأکید بسیار داشت، از جمله در نامه ای به یکی از شاگردانش این چنین می نویسد:
«علیکم بقراءة القران الکریم فی اللیل بالصوت الحسن الحزین فهو شراب المؤمنین»
بر شما باد به قرائت قران کریم در شب، با صدای زیبا و غم انگیز، پس آن شراب مؤمنین است.
