تـــــقــوای دل

 نمی دانم تا به حال دقت کرده اید که کلمات و عبارات، بار معنایی خاصی به شنونده القا می کنند؟ انگار هر جمله، همراه با خودش، موجی مثبت یا کوله باری از موج منفی حمل می کند و به محض اصابت به طرف مقابل، تاثیرش را می گذارد. مثل وقتی می ماند که در مقابل فرمان مادرتان بگویید «باشد» یا بگویید «چشم»! هر چند هر دوشان نشانگر این است که فرمان او را گوش داده اید امّا «چشم گفتن» مثل ریختن آب بر آتش است در حالی که «باشد» این اثر را ندارد.

همه ی واژه ها همین اند؛ از همین واژه های معمولی و روزمره گرفته تا کلمات نورانی قرآن. اصلاً شاید به دلیل همین تاثیر گذاری اذکار و اوراد قرآن است که به کلمات آن «نورانی» می گوییم.

به خاطر تاثیر هر عبارت بر فرد، در روایات ما، به انداختن حرز و دعا در گردن و نقش انگشتر سفارش شده است.

 ائمه معصوم (علیهم السلام) هر کدام شعار و جمله ای را بر نگین انگشتر خود حک می کردند که علاوه بر تاثیر خاص خودش، نشان دهنده ی روح و فکر خاص آن امام بود.

امام حسین (علیه السلام) به بیان برخی روایات دو انگشتر داشتند که بر یکی نقش بسته بود: «لا إلهَ إلا الله، عُدةٌ لِلِقأ الله» (لااله الا الله (توحید) توشه ای است برای ملاقات خدا)  و بر دیگری «ان اللهَ بالِغُ اَمْرِه» (هرچه خدا بخواهد می شود) بود . (1)

می توان گفت، هر دوی این عبارات، گویای روح شهادت طلبی آن حضرت و مقام رضا و تسلیم ایشان به دیدار خداوند بود.

بد نیست بدانید،  این انگشترها، در عاشورا به غارت نرفتند. محمّد بن مسلم روایت میکند: از امام جعفر صادق (ع) پرسیدم: «انگشتر امام حسین (ع) به چه کسى رسید؟ من شنیده‏ ام که آن هم با اشیائى که غارت کردند به غارت رفت؟»

حضرت فرمودند: «این طور نیست که می گویند. بلکه امام حسین (ع)، على بن الحسین را وصى خود قرار داد و انگشتر خود را در دست وى داد، همچنان که رسول خدا (صلى اللَّه علیه و آله و سلم) این عمل را با حضرت امیر و آن بزرگوار هم نسبت به امام حسن و آن حضرت درباره امام حسین انجام داد. سپس آن انگشتر پدرم بعد از امام سجاد به پدرم امام باقر و بعد از آن حضرت به من رسید. آن انگشتر فعلاً نزد من است. من همه جمعه آن را مى‏ پوشم و نماز می خوانم.»

محمّد بن مسلم در می گوید، من در روز جمعه نزد حضرت صادق (ع) رفتم. وقتى آن بزرگوار از نماز فارغ شد و دست مبارک خود را به سوى من دراز کرد، من انگشترى را در انگشت آن حضرت دیدم که نقش آن: لا اله الا اللَّه، عدة للقاء اللَّه بود. (2)

 1. زندگانى حضرت زهرا علیها السلام ( ترجمه جلد 43 بحار الأنوار) / ترجمه نجفى، ص: 276؛ با استفاده از نرم افزار جامع الاحادیث نور 3/5

2. همان، ص 277؛ با استفاده از همان.