تـــــقــوای دل

محمد بن داوود قمی می گوید: نامه ای به خط احمد بن ابراهیم و املای حسین بن روح، رضوان الله علیه، دیدم که در آن پاره ای از مسایل واصله از قم و جواب آنها نوشته شده بود. به طوری که گفته می شد شخصی به نام محمد بن شلمغانی ادعا می نمود که مسایل مزبور را وی پاسخ گفته است. در مورد اینکه جواب مسائل یاد شده از ناحیه مقدّسه  امام عصر، عجل الله تعالی فرجه الشریف، می باشد و یا از طرف شلمغانی، استعلام نمودند و در نتیجه این توقیع در تکذیب و ردّ گفتار شلمغانی، لعنة الله علیه، صادر شد:

به نام خداوند بخشاینده مهربان

این نامه و آنچه در آن بیان شده است به نظر ما رسید. تمام پاسخهایی که طیّ نامه مزبور داده شده از ماست و آن گمراه مخذول (محمّد بن علی شلمغانی) معروف به عزاقری، لعنة الله علیه، کوچکترین دخالتی در آن نداشته است. در گذشته نیز مشابه و مانند ادّعای این شخص، ادّعایی توسّط احمد بن هلال و امثال او شده که خود نمودار ارتداد این افراد از اسلام است. لعنت و غضب خداوند بر همه آنها باد. می خواستم این حقیقت قبلاً بر من روشن شود.

 حقیقت علم نزد ماست و اگر کسی کافر شود، کفر او به شما ضرری نخواهد داشت. در مورد مطالبی که به وسیله افراد موثّق غیر از او (شلمغانی و امثال او) به شما می رسد خدای را سپاسگزار باشید و از آن شخص امین قبول نمایید و اگر در مواردی نسبت به اعتبار آنچه نقل می شود و یا اینکه به وسیله افراد غیر موثّق به دست شما می رسد شکّ دارید، برای ما بفرستید تا مطالب آن را برای شما تصحیح یا باطل کنیم. خداوند بزرگ ولیّ شما و کفایت کننده همه امور ما و بهترین وکیل است.

 منابع :

بحارالانوار، ج 53، ص 150.

خادمی شیرازی، محمّد، (1387)، تحفه امام مهدی، تهران، نشر موعود عصر(عج)، چاپ سوم.

 

توقیعات، نامه هایی است که از طرف حضرت مهدی(ع) خطاب به سفرا و نواب خاص، خطاب به علما و فقهای شیعه، در پاسخ به سؤالات و پرداختن به تکذیب و لعن و نفرین کسانی که به دروغ، ادعای بابیت و سفارت ازطرف آن حضرت داشته اند؛ نوشته شده است.