یادداشت ویژه: چرا هولوکاست هستهای؟
قبل از اینکه به موضوع عنوان یادداشت پرداخته شود؛ لازم است نکاتی گفته شود.
حامیان دولت چه آنها که حقیقتا حامی دولتند؛ چه آنها که فعلا منافع خود را در حمایت از دولت میبینند و چه آن کوچکترهایی که کمتر در محاسبات دیده میشوند؛ درباره مفاد توافق ژنو و نقدهای وارد بر آن هیچ حرفی برای گفتن ندارند. این را در عملکرد رسانههای آنان نیز میتوان دید. البته بسیاری از آنان اساسا شناختی از موضوع هستهای و مفاد توافق ندارند. آنها حقیقتا بیاطلاعند و هیچ ارادهای از سوی دولت برای آگاهیبخشی در این زمینه دیده نمیشود. اساسا آنها تا زمانی که بیاطلاعند؛ میتوانند حامیان خوبی باشند.
نکته دیگر، موضوع خود مذاکره است. هیچ کسی در ایران مخالف مذاکره درباره موضوع هستهای نیست. این تصمیم نظام بوده است. ربطی هم به دولت آقای روحانی ندارد. قبل از آقای روحانی نیز دولت سابق درباره موضوع هستهای مذاکره کرده است. هر دولتی غیر از دولت آقای روحانی هم در پاستور مستقر میشد نسبت به موضوع مذاکرات اقدام میکرد. بنابراین آنچه در حال حاضر محور انتقادات به توافق ژنو است؛ اصل مذاکره نیست بلکه محتوای مذاکره است. انتقادات نسبت به حفرههای نگرانکننده توافق مطرح است و نه به اصل مذاکره و توافق. ضمن اینکه توافق به تنهایی اصالت ندارد. کما اینکه ترکمانچای نیز یک توافق بوده است. این مفاد توافق است که باید مورد توجه قرار گیرد.
نکته دیگر اینکه یک فضای بیبند و باری در ادبیات برخی دولتیها و رسانههای حامی دولت در نحوه مواجهه با منتقدان مشاهده میشود. آنها حتی خواستار سرکوب صدای منتقد هم شدهاند. اینها قطعا ثبت خواهد شد تا بموقع مورد استفاده قرار گیرد.
و اما هولوکاست هستهای...