همه دیدند دست مخارق چه شد...
سقف بلند، آویزه های الماس نشان، یاقوت روی تاج...
مامون این بار نقشه ی تازه ای برای پسری کشیده بود که پدرش را خودش کشته بود... هم
خودش می دانست و هم محمد بن علی (علیه السلام) که ازدواج با ام فضل از روی عشق و علاقه
نبود... هر چه که بود، امشب شب ازدواج آن دو بود و بین داماد و خاندان زن تناسبی می
بایست بود. اما تفاوت او با محمد از زمین تا آسمان بود!
محمد (علیه السلام) هنوز جوان بود... زر، زن، زیور، ساز! می شد او را فریفت!
-محمد بن ربّان !
-در خدمتم امیر!
-می خواهم زیباترین کنیزان این شهر را جام بدست به استقبال محمد بن علی بن موسی الرضا (علیه السلام) بفرستی! او ساعتی دیگر از این درب وارد می شود... مخارق را بخوان!
محمد بن ربان مخارق را فرا خواند. مخارق از مطربان مشهور و محبوب شهر بود. ساز او همه را از خود بی خود می کرد و صدایش همه را مدهوش!
مامون و مخارق دقایقی سر در گوش هم گذاشتند و محمد بن ربّان لبخندی از سر رضایت بر صورت مامون دید و نگاه مصمم مخارق را...
***
-جواد آمده! به استقبال او بروید
امام (علیه السلام) نگاهی از سر بی اعتنایی به زنان زیباروی دور و اطرافش انداخت.... زیر لب ذکری گفت و به طرف سریری رفت که برایش تدارک دیده بودند.
مخارق به محض نشستن امام، به سمت او شتافت. ساز را در دستش فشرد و فریادی از حنجره خارج کرد. همه با خوشحالی جمع شدند...
-بیایید مخارق می خواهد بنوازد...
مخارق روبه روی امام نشسته بود، دست بر ساز برد، انتظار داشت هر لحظه امام مبهوت آواز و ساز او شود و دل ببازد... اما چشمهای او را نمی دید، او سر به زیر افکنده بود.
ناگهان نگاه امام با مخارق گره خورد.
یک لحظه، صاعقه ای از کلمات بر سر مخارق فرو ریخت... انگار فریاد امام در دلش طنین انداخت و دلش تاب آن همه پاکی را نداشت... دستش نافرمانی کرد... همه دیدند دست مخارق چه شد... تا آخر عمر دیگر نمی توانست بنوازد. اما تنها یک صدا در گوش مخارق مانده بود:
-از خدا بپرهیز...!
منبع: جلوه‌های تقوا، ج 3، محمدحسن حائری یزدی
