تـــــقــوای دل

معمار طاق را می کوبید. چکش بدست و عرق بر پیشانی! شیخ بهایی از کنارش گذشت و نگاهی به نقشه ی حرم انداخت. لبخندی زد. کار رو به اتمام بود. مانده بود دروازه ی ورود. شیخ تبسمی کرد و یاد کاری افتاد که عقب انداخته بود. نگاهی به معمار کرد و فریاد زد:

-استاد! پایین بیا! کاری دارم.

معمار، دست از کار کشید. با دقت از چارپایه پایین آمد و کنار بساط چای و نان شیخ نشست. شیخ با دست بر پشت معمار زد و خستگی را از تنش بیرون برد. چشم، ریز کرد و گفت:

-باید یک چله بگیرم. در این چله که من نیستم، دروازه را نساز!

معمار دست از خوردن کشید و با تعجب پرسید:

-ای شیخ! چیز زیادی نمانده، بگذار زودتر تمامش کنم...

-نه استاد! باید برای گرفتن ذکری از استادم چله ای بگیرم. اینجا مکان پاک و مطهری است. آرامگاه اختر هشتم! می دانی یعنی چه؟ پای ناپاک ناپاکان نباید به این حرم باز شود.

-در چه فکری هستید؟

- باید ذکری در دروازه بگذاریم که هر گناه کاری راهش به اینجا رسید، برگردد و وارد نشود...

***

چهل روز گذشت. شیخ با قاطری به خراسان آمد. از دور ساختمان حرم را دید. ذکر در دستش بود. تا چشمش به حرم افتاد سلامی داد و احترامی کرد. هر چه نزدیکتر می شد، احساس می کرد خبری در راه است.

دروازه، تکمیل شده بود و مردم آرام آرام از در حرم وارد می شدند...

شروع به دویدن کرد. آنقدر دوید که تا به خودش آمد دید درب خانه ی معمار را می کوبد. معمار دستپاچه در را باز کرد.

-چه خبر است...؟؟ آه! شیخ! شمایید؟!

شیخ امانش نداد:

-ای مرد! مگر نگفتم دروازه را نساز؟

معمار سری تکان داد و عذر خواست. ماجرایی را گفت:

-ای شیخ! وقتی تو از شهر رفتی. صاحب این حرم، به خوابم آمد. شب اول توجهی نکردم. دوباره آمد. شب سوم هم آمد. من هم تصمیم خود را گرفتم.  هر زمان علی بن موسی الرضا (ع) به خوابم میامد می فرمود:

«معمار! دروازه را بساز....»